Het thema waarmee OFC van 29 oktober tot en met 26 december 2016 naar buiten trad was Arcadië. Het is een begrip met een dubbele betekenis. Het meest bekende is het Arcadië als een utopisch land vol bloemen, fruit en bossen, helder water, vogelzang en een eeuwige zomer. De tweede betekenis is bijna tegenovergesteld, het Arcadië als een wreed en ruig landschap, droog en dor met woeste overstromingen. Leden van het Oostgelders Fotografen Collectief hebben zich voor deze tentoonstelling laten inspireren door één of beide betekenissen van Arcadië.
Speciaal voor deze expositie is nieuw werk gemaakt. Een paar karakteristieken van dit werk:
Marion Bauhuis: Fotobeelden geïnspireerd op gedichten van Sylvia Plath. Surrealistische en hallucinerend tweeluiken van een woest en eenzaam Arcadië. Onheilspellend. Macabere sprookjes. Dreigend geborgen en stilstand in beweging.
Grietje Bouman: Droomland en Klatergoud.
Stan Kerlen: Verbeeldende beelden. Beïnvloed door de misère in de wereld om ons heen heeft Kerlen gekozen voor de schaduwzijde van Arcadië. Beelden die geen plezier en schoonheid uitstralen maar de rauwe kant verbeelden.
Joop Koopmanschap: ARCADIË Landschap op de Peloponnesus, in de literatuur voorgesteld als het land van onschuld en vrede. Nu voorgesteld als een mythische wereld bestaande uit: een onderwereld, bovenwereld en een tussenwereld. Een wereld die ieder buitensluit en van elkaar vervreemd. Arcadië, de wereld waarin we ons nu bevinden.
Gerrit Korn: In 2015 ontstond de dwingende behoefte kindermisbruik in de vorm van een aanklacht te verwoorden en de langdurige emotionele gevolgen te verbeelden. Op de expositie als installatie weergegeven. Het is ook in boekvorm te zien.
Wim Peeters: Arcadië, we kennen het als de paradijselijke plek waar bloemen geuren en vogels fluiten en waar een altijd bovenromantische sfeer heerst. Minder bekend is het Arcadië waar de oorspronkelijke bewoners als beesten tekeer gingen en alleen vanuit hun onderbuikgevoel dachten en handelden. Het huidige Arcadië is onze beleefde werkelijkheid waarin we ploeteren en waar we onze bovennatuurlijke aspiraties proberen te verwezenlijken. In alles weten we ons te vinden in het grote verlangen naar en botsen we met de onhaalbaarheid ervan. Het verduren in al zijn hoedanigheden is de rode draad die Wim Peters in het fotowerk laat zien. Het fotowerk heeft als titel ‘De mobilisatie van Arcadië’ naar een essaybundel met de gelijknamige titel van Stefan Hertmans.
Ellen Sessink: Door het landschap ‘in te pakken’ heeft Sessink een nieuwe wereld gecreëerd. In haar Arcadië moet ze zich kunnen verbergen en de stilte voelen als ook haar weg kunnen vervolgen in het onbekende, de uitdaging.
Peter van Tuijl: Arcadië: een contradictie. Het arcadia – in de klassieke opvatting geassocieerd met de hof van Eden of een lieflijk romantisch landschap waar het goed toeven is – bestaat al lang niet meer en is verloren gegaan door armoede, tegenstellingen, oorlogen en geweld. Daarin doolt de kwetsbare, beschadigde of ontheemde mens, Tegelijkertijd trekt de Westerse mens zich terug in zijn eigen Arcadië. Velen realiseren een eigen ‘droomwereld’; een microwereld waarin de menselijke maat geldt en beschermend is voor het leven.
Dinie Wikkerink: Licht is het belangrijkste onderwerp in het werk van Wikkerink. Voor de verbeelding van Arcadië neemt ze dit thema ook als belangrijkste uitgangspunt. Naast haar interieurbeelden zijn natuur foto’s van grassen opgenomen in de serie. De combinatie van de beelden roepen een sfeer op van herinnering, het licht van de kinderjaren, haar Arcadië.

De expositie Arcadië was van 22 juli tot en met 20 augustus 2017 ook te zien in het Hengelose museum Oyfo.